10. "Dom cudzych marzeń" - Philippa Gregory

Tytuł: "Dom cudzych marzeń"
Autor: Philippa Gregory
Wydawnictwo: Książnica
Liczba stron: 376
Data zakończenia czytania: 08.03.2014 r.
Ocena: 7/10




Zapewne znacie Philippę Gregory jako autorkę licznych książek historycznych, m. in. słynnego cyklu o Henryku VIII i jego sześciu żonach. Ja już od dłuższego czasu chciałam się z nią zapoznać i kiedy w bibliotece okazało się, że akurat jedna jej książka jest na stanie, wzięłam ją, nawet bez czytania opisu. Dopiero w domu zauważyłam, że trafiłam akurat na jej jedyną współczesną powieść obyczajową.

Rodzice Ruth zmarli, gdy ona była jeszcze dzieckiem. Od tamtej pory zawsze czuła się samotna i niechciana. Kiedy poznała Patricka i jego rodziców, myślała, że w końcu znalazła kogoś, kto w pełni ją zaakceptował i przyjął do rodziny. Nie dostrzegała, że teściowie traktują ją jak zło koniecznie i sprytnie manipulują, by ich syn stale znajdował się pod ich wpływem. Bez swojej zgody została matką, a potem popadła w depresję poporodową. Nie do końca radziła sobie z wychowaniem synka, w czym teściowie upatrywali swoją szansę. Wysłali ją do ośrodka leczącego problemy psychiczne, licząc na to, że już się jej pozbyli. Ale Ruth odnalazła w sobie siłę, by wyjść z choroby. Odnalazła w sobie siłę, by walczyć o swojego męża i dziecko.

Teściowa - bohaterka licznych kawałów, z reguły przedstawiana jako zrzędliwa i złośliwa jednostka, silnie przekonana, że żaden człowiek nie jest wystarczająco dobry dla jej dziecka. Elizabeth pozornie zupełnie nie pasuje do tego opisu. To zaradna gospodyni domowa, która wydaje się być całkiem miłą, troskliwą i uczynną osobą. Ale to tylko pozory. Za jej uśmiechami, troską i chęcią do pomocy kryje się silna chęć kontroli i niemożność pogodzenia się z usamodzielnieniem syna. Nie żeby Patrickowi to przeszkadzało. Bardzo chętnie jeździ do mamusi na obiadki, godzi się na jej ciągłe wtrącanie się w jego małżeństwo, a we wszelkich sporach zawsze bierze stronę rodziców. Lubi, kiedy ktoś robi wszystko za niego i nie widzi w tym właściwie nic niestosownego. Ruth, osoba spokojna, uległa i nieco naiwna, początkowo również godzi się na ingerowanie teściowej w swoje życie. Dopiero po przejściu terapii zaczyna dostrzegać fałszywość Elizabeth. Staje się silną i zdeterminowaną kobietą, która nie cofnie się przed niczym, by nie utracić swojego dziecka.

Pani Gregory genialnie przedstawiła wszystkie drobne potyczki między Ruth i Elizabeth, silny wpływ tej drugiej na syna, męża i początkowo także Ruth oraz trudności, jakie napotkała młoda synowa, próbując się jej przeciwstawić. Autorka pokazuje nam, że ustawiczna kontrola rodziców nad dorosłym już dzieckiem i wnukiem nie prowadzi do niczego dobrego. I to właśnie my musimy nauczyć się stawiać granice. Musimy nauczyć się mówić im "nie", gdy próbują podejmować decyzje za nas, nawet jeśli wydaje nam się, że oni chcą tylko pomóc. Wsparcie rodziny jest bardzo ważne i potrzebne, ale gdy zaczyna ona kierować naszym życiem i ingerować w najosobistsze sprawy, nie możemy tego tolerować.

Niewiele książek budziło we mnie tak silne emocje. Byłam wściekła na Elizabeth i jej męża  za podłość z jaką traktowali i wykorzystywali słabość Ruth, na Patricka za brak wsparcia w stosunku do swojej żony, z kolei Ruth denerwowała mnie swoja naiwnością. Aż dziw, że autorce udało się zawrzeć tyle napięcia i niepokoju pośród zwykłych, codziennych dni. Razem z główną bohaterką odczuwamy jej bezsilność, razem z nią popadamy z zobojętnienie, a potem kibicujemy jej w tej trudnej i niewyrównanej walce o własną rodzinę.

Pani Gregory wspaniale przedstawia wszelkie uczucia i emocje bohaterów, a każdy z nich jest inny, prawdziwy i dopracowany. Możemy ich lubić albo nie lubić, ale żadna z postaci nie pozostawia nas obojętnymi. Autorka pisze w sposób bardzo wciągający, osobiście przeczytałam tę, wcale nie tak krótką, książkę jedynie w dwa dni. Nie sądziłam, że tak mnie zainteresuje historia Ruth, początkowo bałam się nawet, że nie znajdę w niej nic ciekawego. Cieszę się, że się myliłam. Jedyną rzeczą, która mi się nie podobała, było zakończenie. Miałam wrażenie, że autorka sama za bardzo nie wiedziała, jak powinna skończyć tę opowieść, więc zdecydowała się na wprawdzie niespodziewane, ale również wyjątkowo nierealistyczne zakończenie.

Mimo to zdecydowanie polecam. To naprawdę godna uwagi powieść obyczajowa. Mam nadzieję, że jeszcze nie raz autorka weźmie się za ten gatunek, bo naprawdę radzi w nim sobie znakomicie.